کوچه علی چپ ... !

                                         یا حق


سلام، بازم سلام، بازم آغاز، بازم گفتن، بازم موندن، بازم رفتن . . . !

چند ماه پیش با فرناز رفته بودیم چند تا کاست بخریم (اگه نخوای با خودِ واقعیت روبرو بشی بهتره برای شبایی که مجبوری تا صبح به خاطر تکمیل پروژه، بیدار بمونی یه چیزی گوش بدی تا صدای خودتو نشنوی ... )   به جنابِ فروشنده گفتم یک نواری می خوام که افسرده باشه ولی ناله نباشه. نمی دونم چرا اول یک دقیقه ای میخ شد و بعد که دید کاملاْ جدی دارم صحبت می کنم کاست های آقای یاور اقتداری رو پیشنهاد کردن، فرناز گفت اینو نمی خواد بگیری من یکیش رو دارم می دم بهت گوش بده اگه خوشت اومد بعداْ بیا بخر. (این رو هم نمی گم که الآن نوار فرناز پنج ماهی هست که پیشم مونده و یادم رفته بهش بدم! ولی قشنگ بود) بعدش هم نوار ایلیا رو پیشنهاد کرد، این هم خیلی قشنگه. اسم آخرین آهنگ این کاست «مرغ دریایی» هستش که دکلمه ی آخرش مدت ها تو ذهنم چرخ می زد! امروز صبح داشتم باز بهش گوش میدادم دیدم تا حالا به متن آهنگ خیلی توجه نکرده بودم و همیشه فقط به فکر اون دکلمه بودم با اینکه البته هیچ کدومشون به من هیچ جوری ربطی ندارن! :

قصه مو با دریا گفتم
       دریا موجاشو خبر کرد
                       مرغ دریایی سفر کرد

قصه مو با ابرا گفتم
        بغضشون دنیا رو تر کرد
                        مرغ دریایی سفر کرد

اشکامو دادم به دریا
            موجاشو رقصنده تر کرد

تن عریون صدامو
      که دادم به دست بارون
              بغض بارون در به در کرد
                                   مرغ دریایی سفر کرد 

مرغ دریایی تو بودی
    قصه مو نخونده رفتی
         تو شعر تاریک وداع رو
               پر زنون خوندی و رفتی

یادته کنار ساحل
       خوندم از دلدادگی ها
            گفته بودی بر می گردی
                 ای دریغ از سادگی هام

«خداحافظ» برای تو یه حرفه
      به سرمای تمام قله های پر ز برفه
               برای من ولی آواز مرگه
                     صدای وحشت گل از تگرگه
                         وداعت قصه ی پاییز و برگه

«خداحافظ» «خداحافظ» چه تلخه
          وداع ما کنار ساحل و دریا، چه تلخه
                   اگه می گم در انتظار می مونم
                        میدونم برنمی گردی می دونم
                               می دونم بر نمی گردی می دونم


(و دکلمه ی آخر که می گه: )

اگر این مرغ دریایی
فقط رفتن رو می شناسه
دلیلش بی وفایی نیست
سکوتش پر ز احساسه
فقط رفتن ... فقط رفتن
می تونه سهم من باشه
فقط دل بستن و کندن
می تونه مالِ من باشه


آهنگش حسِ خوبی داره، شاعرش هم خودِ ایلیا منفرد هستش.
 
راستی کتاب «جاناتان، مرغ دریایی» رو خوندین؟ شدیداْ خوندنش رو پیشنهاد می کنم و ممنونم از رها که اولین بار ایشون این کتاب رو به من معرفی کردند و خیلی عالیه (رها خانوم ما هنوز منتظر چهارشنبه ایم! )

*   *   *
کتاب « من او ندارم» مریم حیدرزاده رو گرفتم، نمیدونم چرا تو این ۲ سالی که از چاپش گذشته ندیده بودمش، اسمشو که دیدم خیلی جا خوردم ولی مقدمه ی قشنگش و توجیهی که برای این اسم میاره فوق العاده ست.
فردای روزی که این کتاب رو خریدم شدیداْ سرما خوردم و تب و لرز و ترس و ... !!! (می گن جسم که مریض می شه روح رو هم خسته و کسل می کنه، ظاهراْ عکسش هم شدیداْ صادقه!) خلاصه توی ۳۶ ساعت یک چیزی نزدیک به ۲۸ ساعت خوابیدم! و ساعات بیداری هم فقط به خوندن این کتابِ شعرِ صد و هشتاد صفحه ای گذشت که تموم شد و منم دیگه مجبور شدم خوب بشم! 
یه شعر هم از این کتاب، ولی از اونجایی که روحیات مریم زیادی لطیفه و یه جورایی گاهی با من سازگاری نداره فقط یک بیت:

آدم کسی که دوس داره، همیشه اذیت می کنه
                                                          اما خودش فکر می کنه، داره محبت میکنه!    
(واقعاْ!؟ نمی دونم، شاید!)

(رها جون این نوشته ها سو ء تفاهم ایجاد نکنه، می دونی که من مثل بعضیای دیگه نیستم و کماکان هیچ ربطی به بهارنارنج ندارم!!  )

*  *  *

اولین فستیوال بین المللی زنان هم که در فرهنگسرای نیاوران برگزار شده بود و با دوستان از جمله لیلای عزیز رفتیم. روی هم رفته به نظر من نسبت به برنامه های دیگه ای که در زمینه های مختلف برگزار خیلی خوب بود هر چند که هنوز متاسفانه آشپزی و گلدوزی جز ء لاینفک این برنامه هاست!!!  (از شرح وقایع در راه برگشت هم صرف نظر می کنم ولی شب به یاد ماندنی یی شد لیلا جون!!)

*  *  *

تابلو فرشهای موزه ی امام علی (ع) هم خیلی عالی  و جالب بود، همه چیزش خوب و به جا، بیشتر از این هم تعریف نمی کنم که یه وقت خدای نکرده بقیه فکر نکنن ... !!! 

*   *   *

و یک اعتراف: همیشه هم عقل نمی تونه خیسیِ چشمارو توجیه کنه!

*   *   *

یک خبر دیگه هم از تازه داماد ۹۸ ساله ی خاندانمون بدم که چند روز پیش عروس خانوم رو برده بودن اداره ی گذرنامه تا مقدمات ماه عسل به سوریه رو فراهم کنن . . . ! 

*   *   *

و در آخر هم اینکه تا حالا اینقدر خودم رو به کوچه علی چپ نزده بودم! ا ا ا و و و ف ف ف ف ف ف . . . .