دو روز بود میومدم روی صندلی کوچیک جلوی خونه مینشستم و کار میکردم. از وقتی که همسایه ها عوض شدند رفت و آمد جلوی خونه هم خیلی کمتر شده و هوا هم که خوبه و شاد بودم برای خودم. روز دوم مشغول گپ با مادر جان بودم که احساس کردم چیزی وول خورد و رفت زیر بوته های جلوی خونه ی همسایه بغلی. بعد که تشریف آوردند بیرون یک عدد موش سیاه دم دراز مشاهده شدند! برای خودشون در منطقه رفت و آمد مینمودند و بنده هم در بالای همون صندلی کوچیک با چندشی رسوخ کرده به تک تک سلول های بدن سکنا گزیدم!!
به مادر جان می گم لطفا به سبک فیلم های سینمایی یک عدد چادر به کمر بسته و با یک عدد جارو، موش را از معرکه به در فرمایید!
می فرمایند: خوبه حالا!!!! تو این اداها رو در میاری آدم حالش بدتر می شه! حالا فکر کن مثلا جری هستش! اون موشه اینم موشه خب!!!!
و من با سکوتی عمیق به تفاهم خود با جری در استفاده از خلوتی همسایگی می اندیشم...