گاهی وقتا یه تلنگر لازمه، برای اینکه به خودت بیای.
سرتو انداختی پایین و راه مستقیم رو می ری بدون اینکه به دور و برت و حتی جلوت نگاه کنی که ببینی راه درسته یا نه... به صِرفِ اینکه مستقیم هست و داری می ری، بدون هیچ فکری راجع به مسیرت ادامه میدی...
گاهی یه تلنگر لازمه... که سرت رو بلند کنی و خوب فکر کنی، کجایی، از کجا اومدی و می خواستی به کجا بری؟
سر چهار راه ها باید فکر کرد... به هر فرعی که می رسی باید تصمیم بگیری... لزوماً راه مستقیم راه درست نیست!
یه تلنگر برای اینکه از بی راهه ها سر در نیاری...
یه تلنگر برای اینکه راجع به مسیرِ درست، فکر کنی و انتخابش کنی...
یه تلنگر برای اینکه خودت رو جمع و جور کنی و فکرت رو متمرکز در مسیر...
یه تلنگر....لازمه!
جناب آقای بهروز مدرسی، تشکر از تلنگری که یه دنیا حس خوب رو به وجودم سرازیر کرد!